maandag 23 december 2013

De beste wensen

Allemaal hele fijne dagen en een supergoed 2014 toegewenst!
En wie weet wat we komend jaar allemaal zullen schrijven....

zondag 8 december 2013

Hoe laat ik mezelf meer schrijven....

Door Sinterklaasactiviteiten ging het mij toch niet lukken om naar de writers in residence te gaan....maar ik zag wel dat het vaker gedaan wordt, dus ik ga het in de gaten houden!

Maar hoe graag ik ook schrijven wil...het lukt zo vaak niet!
Altijd zijn er wel weer dingen die toch echt eerst even moeten...
pr-activiteiten voor school, redactiewerk voor de basketbal, dingen regelen voor de brei-actie voor Roemenië, kindernevendienstactiviteiten voorbereiden en zo kan ik nog wel door gaan. Om nog maar te zwijgen over een huis die schreeuwt om aandacht....
En boven alles natuurlijk mijn zorg/aandachttaken voor mijn mannen.

En dus verdwijnt het schrijven weer op een plekje die alleen bezocht kan worden als ik er vaak niet meer de puf voor heb: 's avonds als mijn ogen al dicht vallen en ik echt niet nog fut heb ze open te houden om geschreven woorden te bekijken....
Oké, dit is misschien wat overdreven gesteld  :-)
Maar toch: schrijven op de eerste plek zetten (uiteraard na mijn gezinstaken!)...als de jongens naar school zijn zou dat toch mogelijk moeten zijn. Moet ik de boel omdraaien: niet eerst de vrijwilligersactiviteiten en daarna het schrijven. Maar eerst schrijven! Schrijven als de hoofdtaak zien en daarna pas de verplichtingen richting school enz....

Maar ja, dan moet ik mezelf eerst als schrijver willen zien. Bedoel maar: als ik schrijven als mijn vak kan zien wordt het vanzelf makkelijker het zo'n positie te geven. Dan kan ik zeggen dat het mijn beroep is en dus eerst zal moeten gebeuren....maar zolang ik nog niks gepubliceerd heb, vind ik dat erg hoogmoedig...
Maar als ik het op een derderangspositie blijf zetten....juist, dan wordt dat boek ook nooit wat....

Wat vinden jullie? Mag je jezelf als schrijver betitelen vóór je werkelijk een boek hebt liggen in de winkel?

Stiekem heb ik mezelf voorgenomen om mezelf wel zo te zien om het op die manier een kans te geven...om mezelf aan te sporen er serieus mee aan de slag te gaan...maar het hardop uitspreken dat durf ik dus echt niet...   :-)

vrijdag 22 november 2013

Writers in residence

Bij de bieb nam ik afgelopen week een folder mee over de activiteiten die binnenkort op de agenda staan.
En toen viel mijn oog op : writers in residence.
Zoals het er staat begreep ik eerst dat er schrijvers aan het schrijven zijn en dat je dan kan komen kijken ... maar het zou ook kunnen dat je zelf die schrijver bent...
Een dag later stond er een aankondiging in de regiokrant van het A.D. Daar werd het een stuk duidelijker mee: je gaat dus zelf schrijven. Hé....toen begon er toch wel iets te kriebelen.
Dus toen maar op zoek naar info op de site. En jawel, ze zoeken schrijvers om mee te komen schrijven. Leuk.....of eng?????
plaatje gevonden op http://heimbinasfiction.blogspot.nl/2011/01/writers-heaven.html

Na wat googlen begrijp ik dat dit een initiatief ooit was in Amerika maar ook bijvoorbeeld in Amsterdam wordt uitgeoefend. Je komt allerlei van zulke initiatieven tegen in heel veel landen. Er schijnt zelfs een "non-profit organisatie "te bestaan die zo heet. Waarbij schrijvers zich bijvoorbeeld ergens terugtrekken om te schrijven.
De invulling bij de bieb is als volgt:
Een paar keer per jaar neemt een groep schrijvers, onder aanvoering van de Bibliotheek, zijn intrek in een bijzonder gebouw om aldaar te schrijven. Of om geïnspireerd te raken om te schrijven. Werk dat op deze plek ontstaat wordt een paar weken later met elkaar in de bibliotheek besproken, onder leiding van een in Alphen bekende schrijver of journalist.

Geen flauw idee eerlijk gezegd of het iets voor me is. Ze gaan zich "opsluiten" in de streekmuziekschool die volgens mij in een oud gebouw huist. En aan de slag met schrijven in de trant van Charles Dickens.

Het is volgende week zaterdag, dus ik heb nog even om te bedenken wat ik zal doen....want stiekem vind ik het wel een uitdaging!

donderdag 21 november 2013

Boeken bij de digros....

Al heel lang ben ik lid van een overbekende boekenclub. Er word beweerd de goedkoopste te zijn....nou, vergeet dat dus maar rustig! Hoe vaak ik al niet heb gezien dat dat echt niet zo is!

Het spel wat ik voor 5-12 wilde kopen (oké, is geen boek) was daar ruim 10 euro duurder dan de winkel die ik eerst had gezien (!). Maar ook boeken ....let op:

Natuurlijk zitten ze eerst vast aan een vaste boekenprijs, maar daarna geven ze kortingen die op lopen hoe langer je klant bent (tenminste...als je meer dan 1 artikel koopt)

Gisteren kreeg ik de melding dat ik nog niet aan mijn verkoopverplichting had voldaan. En dus zat ik eens te snuffelen op de site. Ik kon het even niet laten om te zien hoeveel het boek hier zou kosten wat ik een week of vier geleden hier bij de digros had gekocht....
Ik heb even hard zitten lachen. Exact hetzelfde boek als welke ik hier heb liggen, paperback, zelfde kaft .....kost bij de club 19,95......ik heb er 1,95 voor betaald!

Hihi, hoezo de goedkoopste???????

Waarom ik dan toch lid blijf? Ach, ik vind het al een feest om de catalogus door te snuffelen...en eerlijk is eerlijk: de leveringen zijn altijd tiptop in orde.Gewoon een kwestie van even controleren op de site of het boek echt niet te duur is voordat je iets koopt. Maar dat doe ik toch altijd al. Ik heb me bij zo'n andere overbekende boekhandel met blauwe poppetjes ook al eens in de vingers gesneden. Of beter gezegd: mijn zoon. Hij betaalde het dubbele voor een spel dan wat het bij Bart Smit kostte....
Dus prijzen vergelijken doe ik met dit soort dingen toch echt wel!

Uit liefde... #5 slot

Het was twee maanden nadat Rowan mij gered had. Op mijn schilderscursus had ik zijn gezicht proberen te schilderen en hem een mooie gele glans gegeven. Mijn man had zich afgevraagd hoe ik op dit idee was gekomen…ik heb het hem niet verteld. Bang voor wat hij ervan zeggen zou. Terwijl het zo mooi was….zo puur….niets verkeerds aan. Het lentezonnetje probeerde haar zachte stralen op de snakkende aarde te laten schijnen. Goed gemutst gooide ik de laatste boodschappen in mijn winkelwagen en betaalde de caissière. Ik zong zacht een liedje terwijl ik naar de uitgang liep. En baalde omdat er weer zo’n dakloze een krantje stond te verkopen bij de uitgang. Ach, natuurlijk gunde ik die mensen ook een beetje geld maar toch vond ik het vervelend als ze weer met hun krantje voor mijn neus stonden te wapperen. Moest dat nou echt weer ?
bron: http://www.refdag.nl
Ik besloot dapper door te lopen en er dit keer niet voor te bezwijken. De man, meestal stonden hier vrouwen, drong niet eens aan bij de mensen voor mij. Hij hielp een vrouwtje met haar winkelwagen. En draaide zich opeens om. Ik bleef aan de grond genageld staan. Ik keek in de ogen, de ogen die ik aan mijn muur had hangen…de ogen die me niet meer loslieten. Die ik zo graag zou willen bedanken!
“Rowan..”fluisterde ik. De man keek me aan, eerst verrast maar daarna duidelijk niet op zijn gemak…
“Ik…”wat moest ik zeggen? Ik had in mijn dromen zo vaak bedacht wat ik zou zeggen als ik hem zou zien…maar mijn woorden bleven hangen in mijn keel of eigenlijk in mijn hoofd…
Hij knikte me toe, nam even mijn hand in zijn eigen ruwe handen…
“Wat fijn om te zien dat het goed met je gaat…”zijn stem klonk opnieuw zacht. Maar dit keer klonk er schaamte in door.
Eigenlijk snapte ik hem wel. Maar hoe kon ik hem duidelijk maken hoe dankbaar ik was. Zonder dat ik hem veroordeelde omdat hij blijkbaar….ik slikte even bij het idee: mijn beschermengel was een zwerver! Híj had bescherming nodig. Opeens wist ik het. Ik kon hem bedanken. Ik kon hem iets geven waar hij wat aan had!
“Ik wil je zo graag bedanken!” Ik zocht onderhand naar de portemonnee in mijn tas. Maar Rowan schudde zijn hoofd.
“Niet doen”, sprak hij zacht: “niet doen!”Ik deed het uit liefde. Liefde voor mijn medemensen…liefde die mij alles al heeft ontnomen…..” en met die woorden liep hij weg. Ik zag nog net hoe een traan over zijn wangen liep. Aan de grond genageld bleef ik staan. Daar liep mijn beschermengel…en ik kon niks doen….
“Dag lieve Rowan”, sprak ik zacht….vast van plan om de daklozen voortaan rijkelijk te bedelen….
“Dag engel, ik hoop dat er ergens ook een engel voor jou rondloopt…” en huilend zocht ik mijn auto op….

woensdag 20 november 2013

Uit liefde #4

“Dat is heel lief van je en zeker niet nodig!” Ze had mijn koffie voor me neergezet en bleef even stil zitten. Wat verwonderd om haar reactie keek ik haar aan. En waar was mijn redder? Zou het haar zoon zijn? Hij leek me daar eigenlijk iets te oud voor….
“Weet je..”sprak ze zacht: “Zoveel hebben we niet gedaan. Eigenlijk hij al helemaal niks…”en met enig verwijt in haar stem knikte ze de kant van haar man op. Maar de boer hoorde het niet. Of wilde het niet horen, misschien.
“Rowan moet je bedanken! Hij heeft je bijna een kilometer gedragen omdat de buren niet thuis waren! Hij heeft je warm gehouden. Is tegen je blijven praten. Hij heeft ervoor gezorgd dat je te drinken kreeg…” Ze zweeg even.
Ik kon me helemaal niet herinneren dat ik zolang in zijn armen had gelegen, dat ik drinken had gehad, dat was toch bij oom Harm? Met een schok realiseerde ik me dat ik dus echt gedronken had en uiteraard niet bij oom Harm! Ik begreep dat de periode die de man, die Rowan, met me door had gebracht nog veel langer en intenser was dan ik me kon herinneren. Vaag begon ik dingen terug te halen ..maar vooral begonnen die ogen weer door mijn hoofd te malen.
“Ik dacht dat …”maar ik zweeg. Hoe kon ik uit leggen dat ik begrepen had dat hij mij naar zijn huis gehaald had.
“Toe maar liefje”, de vrouw lag haar hand even op de mijne.
“Je dacht,”ging ze verder toen ik verward bleef zwijgen: “je dacht dat hij hier woonde, hè?
Ik knikte.
“Waar kan ik hem dan vinden?”
Maar de vrouw schudde haar hoofd.
“ik denk niet dat je hem kan vinden, meisje…ik weet alleen dat hij Rowan heet omdat hij dat melde bij de ambulancebroeders..”
“Maar die stuurden me naar dit adres”, mompelde ik.
“Dat klopt. Rowan wilde niet melden waar hij vandaan kwam….” Ze zweeg opnieuw.
“Ik stond erop om hem naar zijn huis te rijden met mijn auto maar hij weigerde..ik vond het zo erg dat hij weer vertrok. De koude sneeuwstorm in. In die oude kleren van hem! Mijn man draagt nog betere in zijn werk!”Ze schudde zuchtend haar hoofd.
“En weet je..”ging ze verder: “Ik ken iedereen die hier aan het Zuideinde wonen, maar ook aan de polderweggetjes hier omheen. Hij komt hier net vandaan. En volgens mij ook niet uit het dorp….wie weet hoe ver hij nog moest!”


Ik kreeg een naar gevoel van binnen. Ik had hem eerst als engerd beoordeeld, daarna als een bewoner…hij had zoveel voor me gedaan en verdween daarna in het niets….” En sinds die constatering noemde ik hem “mijn engel”…….want zo voelde hij voor mij: een mooie, lieve beschermengel! En zijn ogen bleven me achtervolgen!

dinsdag 19 november 2013

Uit liefde #3

Iets had me wakker gemaakt. Voorzichtig opende ik mijn ogen. Geschrokken constateerde ik dat ik niet in mijn bed lag. Ik keek niet in de ogen van mijn eigen man…maar van een vreemde! Zijn ogen waren donker, maar hadden een blik die mij deed rillen. Een blik alsof ik …alsof ik…waar was ik eigenlijk? Ik begon te beseffen dat ik pijn had. Pijn die vanuit mijn been naar de rest van mijn lichaam straalde. De warmte om me heen nam zachtjes aan mijn gedachten weer mee naar een kachel, een oom met een baret, warme chocomel…..
“Kom op, mevrouw, even hier blijven!” Een stem riep me. Het was niet de stem van oom Harm. Ik probeerde me los te rukken uit de warmte van de kachel en terug te keren naar die stem. Die lieve stem. Die me maar bleef roepen. Maar het lukte niet echt. Ruwe handen streken over mijn wangen. Ruw, maar de aanraking was zacht. Het dwong me terug te keren naar de werkelijkheid.
Moeizaam opende ik mijn ogen, de man knikte me vriendelijk toe. Ik hoorde een vrouwenstem die meldde dat de ambulance de dam opreed. De man zuchtte hoorbaar…..dankbaar…


Het was een paar weken later voordat ik in staat was om op zoek te gaan naar mijn redder. Van de ambulancedienst had ik begrepen dat ik opgehaald was op Zuideinde 16. In het ziekenhuis had ik te horen gekregen dat ik niet veel langer in de kou had moeten blijven…dus mijn redder had gelijk gekregen. De post deed er even niet toe. Sterker nog: van de post had ik zelfs een bloemetje gekregen in het ziekenhuis! Niet te geloven dat ik me daar zo druk om had gemaakt. Mijn been was niet gebroken maar wel zwaar gekneusd.
Ik liep nog steeds niet lekker maar ik kon de voordeur redden vanaf mijn autootje.
Toch wel zenuwachtig belde ik aan. Ik had een groot boeket en een doos chocolaatjes meegenomen om de boer te bedanken. De oude deur van de boerderij zwaaide open. 
Een oudere dame in schort en op sloffen keek me eerst wat verbaasd aan. Maar toen begon ze te glimlachen.
“Kijk wie we daar hebben! U bent die mevrouw die van haar fiets gevallen was, toch?” klonk het vriendelijk. Ik knikte wat verlegen. Ze wenkte me naar binnen. Door een gang liepen we naar de achterkant van het huis waar de woonkeuken zich bevond. De boer zat zijn krantje te lezen en grote mokken koffie stonden op de ovale tafel. De boerin wees naar een lege stoel terwijl ze me vroeg wat ik wilde drinken.
“Als ik u niet stoor, lust ik wel koffie..”stamelde ik. De boer keek even op. Ik zag aan zijn gezicht dat hij me niet herkende. Maar wat erger was: ik herkende hem ook niet! Zijn ogen waren hard, groen en klein. Niet de mooie bezorgde ogen die ik in mijn dromen tegenkwam…die door mijn hoofd bleven dwarrelen als sneeuwvlokjes op een stormachtige avond…
“Natuurlijk stoor je ons niet. Hé Bas, dit is de dame die toen hier met de ambulance meegenomen is!” Bas keek even op, knikte me even toe en verdween weer achter zijn krantje.
“Nou lieverd, vertel, hoe is het met je?” De boerin was blijkbaar gewend aan het onvriendelijke gedrag van haar man. Ze negeerde totaal zijn onverschilligheid en neuriede een liedje terwijl ze de koffie inschonk. Ik aarzelde even. Moest ik nu mijn verhaal vertellen, wachten tot zij klaar was met koffie inschenken (en neuriën) of eerst mijn geschenken geven?
Ik besloot tot het laatste.

“Ik wil jullie graag bedanken voor alles”, stamelde ik. Boer Bas reageerde niet. Maar de boerin kwam naast me zitten.
wordt vervolgd...

maandag 18 november 2013

Uit liefde #2

In het zwakke schijnsel van de lantaarnpalen kon ik zien hoe hij ongeveer kroop door de berm om de post zo veel mogelijk bij elkaar te rapen voordat een nieuwe windvlaag ze verder mee zouden nemen. Zijn lange gehavende jas sleepte daarbij over de grond. Eigenlijk verbaasde ik me er niet eens over. Achteraf gezien natuurlijk ronduit schandalig maar de pijn in mijn been en de angst voor het verliezen van mijn baantje vertroebelden blijkbaar mijn heldere denkvermogen. De kou trok mijn kleding in en bereikte al snel mijn huid. Ik voelde hoe het omhoog kroop en bezit nam van mijn onderlichaam. De tranen, die stil over mijn wangen biggelden, leken direkt te bevriezen. Opeens stond de man weer voor me.  Hij tilde zonder moeite de fiets op die nog altijd op mijn zere been lag. Hij schudde zijn hoofd en mompelde een verontschuldiging.
“Mijn post..”stamelde ik opnieuw. Maar nu keek de man me aan. Zijn ogen bezorgd, zijn mond strak gespannen.
“Jij eerst”, sprak hij.
“Maar..”
“Niks maar. Die post kan vervangen worden. Jij niet!”
Ik realiseerde me niet dat hij gelijk had. Dat ik hard op weg was onderkoeld te raken. Dat ik nodig van die ijskoude grond af moest komen.
“Sorry,”mompelde hij nog een keer: ”Dit had ik meteen moeten doen!”
Hij zette met gemak de fiets opzij terwijl ik het opnieuw uitgilde van de pijn. De post die hij had opgeraapt had hij in één van de postzakken aan de zijkant van mijn fiets gedaan. Voorzichtig probeerde hij mij te laten staan. Maar de pijn in mijn been liet echt niet toe dat ik ook maar even erop leunde. Ik dreigde om te vallen, neer te zakken opnieuw op die ijsbaan (wat de weg ondertussen wel geworden was) maar de man hield me stevig vast.  Zijn ruwe, stevige handen hielden me niet alleen vast maar wisten op de één of andere manier ook nog de tranen van mijn gezicht te vegen. Hij spreidde met één hand zijn jas uit op de grond en probeerde mij zo voorzichtig mogelijk erop te laten plaats nemen.
“Is vast een boer die op weg was voor een laatste inspectieronde van zijn vee…”schoot het door me heen. Wie zou het anders in zijn hoofd halen om hier op dit tijdstip te gaan wandelen? Hij deed me denken aan Oom Harm. Een oud mannetje, een oom van mijn moeder. Hij was allang de zeventig gepasseerd toen ik nog een kind was. Hij woonde alleen op een klein boerderijtje midden in de polder. Oom Harm had drie koetjes en wat schaapjes.
En slenterde de hele dag een beetje rond op zijn bedrijfje. Overalls haatte hij. In plaats daarvan droeg hij oude kapotte broeken, een lange oude jas (zoals deze man ook had) en een baret. In de winter gingen we bij hem schaatsen in de polder en kregen we van hem heerlijke warme chocomel bij de warme kachel…die hij dan extra warm stookte.
Mijn redder  haalde me uit mijn herinneringen.
“Niet indutten…kom op…niet indutten!” Ik besefte dat ik ondertussen in zijn armen lag…en dat hij me meedroeg. Vast op weg naar zijn huis…vast op weg naar de heerlijke warmte van een kachel…met heerlijke chocomel…vast op weg om ….

“Kom op! Blijf bij me!” Zijn stem was warm..zo warm als chocomel….

wordt vervolgd

zondag 17 november 2013

Uit liefde.....#1

Het was zo’n vreselijke winterse dag. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak in het donker, op een landweggetje met sneeuwstormen alsof we op de Noordpool woonden. Maar de plicht riep. Ik moest mijn bezorgwijkje nog afmaken. Overdag kon ik niet weg want mijn jongste zoontje was ziek thuis gebleven van school. Morgen zou hij nog wel thuis zijn, dus moest ik nu de post wel rondbrengen. Dat moest immers morgenavond voor 7 uur bezorgd zijn. Op mijn gammele fietsje, met de post in de fietstassen, deed ik een poging vooruit te komen. Het dorp had ik gehad, maar ik moest ook nog de buitenwijk doen. Een lange smalle weg. Aan allebei de kanten een sloot én een enkele keer auto’s die dachten toch snel te moeten rijden. Doodeng. Gekkenwerk natuurlijk.  Toch ging ik door. De wind had hier en daar, ter hoogte van de dammetjes, de sneeuw opgeblazen tot glibberige hoopjes waar ik doorheen moest. De post, die ik op deze weg moest bezorgen, had ik in mijn fietsmandje, wat aan mijn stuur hing, gedaan. Zo kon ik op mijn fiets blijven zitten als ik bij een brievenbus aankwam. In deze buitenwijk hingen de brievenbussen vooral aan het hekwerk. Een enkele boer had nog de ouderwetse groene bus op de dam staan.

Opnieuw kwam er een windstoot. Ik deed mijn best er tegenin te komen maar kon niet voorkomen dat ik slingerde. Natuurlijk kwam op dat moment net een auto aangereden. De weg, zonder lantaarnpalen, was net breed genoeg voor een auto en een fiets…maar natuurlijk niet als die fiets over de weg heen slingerde. Mijn gil weergalmde door het ijzige geloei van de wind. Dit kon niet goed gaan! Mijn stuur omklemde ik met alle kracht die ik in me had….maar de klap bleef uit. In plaats daarvan hoorde ik piepende remmen en een man zat nijdig gebarend achter het stuur.
“Stom wijf!” klonk er door de “nacht”. Huilend stuurde ik de glibberige fiets naar de kant en meteen scheurde de auto er weer vandoor. Me wanhopig afvragend hoe ik ooit heel thuis kon komen, keek ik de auto na. In zijn koplampen zag ik het silhouet van een man.
“O, nee, niet ook dat nog!”kreunde ik. Eenzame mannen in het donker…brr, ik huiverde. Waarom was ik dit in vredesnaam gaan doen?!
Ik aarzelde geen moment en hees me weer op mijn fiets. Ik moest hier weg, zo snel mogelijk! Ik gaf een ferme trap tegen mijn trappers in de hoop snel weg te rijden. Maar het tegendeel gebeurde. Mijn voorwiel slipte op het bergje sneeuw die zich op de weg gevormd had. En voor ik het in de gaten had wat er allemaal met me gebeurde, lag ik languit op de grond. De post uit mijn fietsmandje viel ook op straat en werd mee genomen door de wind. Nee! Maar ik kon niets beginnen. De fiets lag bovenop me en mijn been protesteerde toen  ik eronderuit probeerde te komen.
In de donkere nacht hoorde ik hoe voetstappen versnelden. O nee, die man! Wat nu? In paniek begon ik te gillen. Ik zwaaide verwoed met mijn armen alsof dat uit zou maken….
Maar een zachte stem weerklonk: “Rustig maar. Ik zal je helpen!”
Ik keek omhoog en zag vaag een gezicht die bezorgd me aankeek.
“Mijn post…”stamelde ik, nog onzeker over de bedoelingen van de man.
De man knikte. Hij keek naar mijn fiets, naar de brieven die rondwapperden en vervolgens naar mij.
“Eerst jij”, zijn hand strekte hij al naar me uit.
“Gaat niet. Raap alstjeblieft mijn post op anders heb ik heibel…” Hij aarzelde nog maar liep toch de post achterna….

wordt vervolgd....

zaterdag 16 november 2013

Zo, dat is duidelijk!

Zoals al eerder gemeld ben ik vaak een dwarrel. Niet alleen in mijn verhalen...helaas ook met mijn ideeën wat ik nu wil gaan doen om toch ook weer financieel wat te kunnen betekenen. Mijn freelance-baantjes zijn helaas allemaal afgelopen. Niet door mij maar beide bedrijven zijn met de werkzaamheden gestopt....
Nu was ik al op zoek naar iets met "meer passie" en al vaak had ik me afgevraagd of ik niet iets met schrijven kan doen.
Maar goed, ook dan zie ik weer onmogelijkheden. ...en "pieker" ik rustig verder.

Afgelopen week had ik een ander plan. En opeens was daar het gevoel van: Ja maar je schrijven dan?
Een soort gevoel van "spijt". En hoewel het voor mij duidelijk is dat ik toch vooral moet schrijven vanuit gevoel/passie of hoe je het ook noemen wilt...en dat dat ook kan als je iets anders doet, bleef dat gevoel toch wel knagen.

Voordeel: het is me nu dus duidelijker dan "ooit" dat ik dit ECHT wil. Dat ik hier gewoon voor moet gaan. Nu heb ik niet de illusie dat ik nu direct geld kan verdienen met mijn schrijfambities....maar schrijven kan natuurlijk ook op blogs (hihi, o ja?) en andere dingen die misschien wél ooit voor geld zorgen. Geen wereldsalaris misschien, maar dat is de opzet ook helemaal niet.

En natuurlijk zou ik het machtig vinden om ooit wél als heuse boekenschrijfster door het leven te gaan....

Dus ja, ik ga voor mijn schrijfdroom!!!!!!

maandag 11 november 2013

Een daagje schrijven....

Misschien komen jullie ook weleens op de site "boekschrijven.nl" . Als abonnee op hun nieuwsbrief krijg ik nu al een paar keer de uitnodiging om 4 januari naar "schrijf 2014" te komen.

De eerste keer dat ik hem las heb ik er wel even over nagedacht om dat te gaan doen. Lijkt me heerlijk om eens echt serieus met dit onderwerp aan de slag te gaan...maar is een hele dag niet lang...ben niet zo'n ster in heel lang moeten luisteren....

Workshops, lezingen, schrijfwedstrijd enz. Leuk (vooral die workshops).

Mijn vraag is eigenlijk er één aan jullie: heeft één van jullie ervaringen met zulke dagen?

donderdag 7 november 2013

Wel of geen schrijfschema?

Als je de "geleerden" (schrijfboeken/cursussen) moet geloven kan je het beste een schema maken hoe je boek eruit moet komen zien. Met een onderverdeling in hoofdstukken, duidelijke karakterbeschrijvingen e.d.
Sommige schrijvers, heb ik weleens in interviews gezien, beginnen gewoon met schrijven en laten het verhaal zo groeien. Waar het uitkomt, weten ze zelf ook nog niet....

Voor mezelf ben ik er nog niet echt uit wat nu beter werkt. Soms loop ik vast en dan is zo'n schema wel lekker als houvast...
Maar ik heb ondertussen ook wel door dat "uit de losse pols" werken, zoals ik als kind al deed, met veel meer "passie"gaat. Simpelweg omdat je dan toch zelf niet vast zit aan wat er moet gaan gebeuren. Of misschien kan ik beter zeggen: dan is voor mij het verhaal ook  niet echt spannend meer?
Nou weet ik ook wel dat een schema aangepast kan worden. Niet strak gevolgd hoeft te worden. Maar toch....
Een karakter al voor het schrijven vastleggen. Mwah....in grote lijnen dan , misschien. Maar helemaal vastomlijnd? Neuh, ook zo'n type groeit in je verhaal.
Dus geen schema en gewoon lekker schrijven? Zou kunnen, maar zonder schema kan je veel minder makkelijk al inspelen op wat gaat komen.
En wordt herschrijven waarschijnlijk een nog grotere klus....
afbeelding: http://succesvolle-sollicitatiebrief.nl/

Dus zal ik hier een leuke middenweg in moeten vinden.

Hoe doen jullie dat?

woensdag 6 november 2013

Wat is dat toch met dat schrijven....

Ik was met jongste en een vriendje naar een speelparadijs... de jongens heb ik niet gezien, zo ongeveer.
Naast me zaten mensen die allemaal hun eigen ding deden. Een aantal met laptops....balen, die van mij heeft een batterij die het niet zolang meer uithoudt. Dus leek het me niet echt handig. Maar wat bleek: stopcontacten overal....die gretig werden gebruikt. Mmm, dat weet ik dan ook weer.
Maar ik had wel lekker ouderwets een schrijfblok meegenomen. Ja, er werd wel raar gekeken, geloof ik. Maar man, wat een inspiratie had ik opeens....( dat zelf schrijven werkt eigenlijk veel lekkerder...)

De sfeer klopte, de muziek, de lachende kinderen, en ja, ook het lasergamen (waar ik ook een paar keer aan meedeed). Het verhoogde gigantisch mijn schrijfmood....oké, het was niet het liefdesverhaal wat ik zei te gaan schrijven. Maar spontaan dacht ik aan één van mijn andere ideeën en zoals gezegd: de sfeer klopte zo heerlijk....

Dit is het! dacht ik dan ook. Maar ja, eenmaal thuis is die sfeer weg, zie ik vooral de moeilijke kanten van het verhaal.....en baal ik weer eens als een stekker.....

Uh, iedere dag maar naar het speelparadijs gaan? Haha, ik zie me al gaan. Zoonlief zal het niet erg vinden....maar mijn portemonnee wel!

zaterdag 26 oktober 2013

Voor Sinterklaas

Lieve Sint,
Hier een briefje van een vrind.
Ik zit zo te balen
van al die rare verhalen.
Hoezo Pieten slaven en donker van tint.
Ze zijn zwart van het roet, dat weet ieder kind!
Waar ze vandaan komen is niet echt te zeggen
de legendes willen allemaal iets anders uitleggen.
Maar als het dan gaat over slaven en zo
U, als Sint maakte ze juist vrij, o zo!

Er wordt iets gemaakt van een prachtig feest
wat het gewoon nooit is geweest!

Maar de vreselijke reacties van sommige mensen
die zwarte piet zwart blijven wensen.
Ook daarmee kan ik niet uit de voeten..
En een VN die beslist wat wij nu moeten?

Poef, wat een vreselijk gedoe
U wordt hiervan vast  vreselijk moe!

Ik weet zeker dat u, net als ik 
het ene "ras" niet boven het andere schik.

Ik heb besloten: ik doe hier niet meer aan mee!
Ik ga me verheugen op een stoomboot over zee!

Ik ga me verheugen op schoenen en pepernoten,
op cadeautjes, op sfeer en het trekken van loten....

Op het maken van gedichten
zonder mijn hempje op te lichten.

En ik wens ieder zwart, bruin, rood, geel en blank kind....
een fijn feest toe van de Sint!

Liefs,
uw grote fan Minous.....
De witte piet was vorig jaar al aanwezig in het Archeon: wit van het meel ipv zwart roet....



donderdag 17 oktober 2013

Mijn verhaal gevonden....

Ik heb een hele tijd lopen dubben. Wat wilde ik nou schrijven...een verhaal voor een kind? Een verhaal voor volwassenen? Chicklit? Thriller enz...
Probleem is dat ik zoveel leuk vind...
Maar zo komt er natuurlijk nergens iets van terecht. Niets meer dan stukjes verhaal die allemaal liggen te wachten of ze alstjeblieft ook nog afgemaakt worden.

Maar ik ben begonnen. Begonnen met een wat dramatisch verhaal, een liefdesverhaal met héél véél obstakels. Het idee sluimert al járen rond maar nu wil ik hier het verhaal van maken waar ik écht voor ga....

Dus eh...ik doe mijn best en als ik weer al die andere ideeën heb: dan ga ik ze als idee opschrijven voor láter! Hoop dat het gaat lukken! O nee, dat is niet de juiste instelling. Ik ga zórgen dat het gaat lukken!

Hou jullie op de hoogte!

Maar ik moet nu ook nog wel verplicht in de pen voor het clubblad van de basketball....

donderdag 3 oktober 2013

Het opslaan van je verhaal...

Soms heeft mijn computer kuren....programma's die niet gebruikt worden, worden afgesloten. Dat is iets wat ingesteld is. Maar soms, als ik op wil slaan, zegt het leuke ding spontaan dat het programma niet meer werkt...Terwijl ik dus simpelweg met dát programma bezig was.
Meestal gaat het goed, start hij zelf het programma weer op en kan ik alsnog wél opslaan....
Maar soms dus niet. En ja, dat is balen! Heb je net lekker geschreven en dan is het dus simpelweg foetsie!

Gebeurde net dus ook weer. Gelukkig haalde hij de meeste tekst wel terug. Maar toen ik , na een nieuwe schrijfsessie, weer op opslaan klikte, zag ik een heel raar mapje erbij staan. Even gecheckt.
Wil je weten wat ik vanochtend onder andere geschreven hebt? Nou, volgens mijn computer dit:

ú8¶H¥ `ì
XõKöòúûn DU
A*å )YïÌììăÑÚšl 1iïJÖ/z, '½ÒnV²ÉK~ϲ„Â)a¼ƒ’m ±Ñðúj0Ù H u»T²9bxà<É9X‘
ÀQ¥òÑ
¤×8ãAÈO1 ~ÛëÝqé ‚Ã k 6 <A% ³ç5}Þ*‰` Ë · k®’‰ Œ– I)_:õƒ%ß1 ÔÙœIs Ò
É`ü C]9N°ë{#k¢VEÄWaI _ù¨¸òrai†¢ æ€N_UZBÛ_£…è%¤Dž[S´ +´Ûë?ª#áÆ@ú [Ü.zÒ9Ž>$N{9› êÍ+P9Y ¢†vuÇG D²ì ÃÆoR€”wàͳ¶
ÌIÊŠ~‰‰˜ 8›ïWòZè“"V0}¿˜ûßÀ»„´ù“>þÁŒýuQw H oî·á


Tja, als jij het snapt. Het lijstje is nog veel langer...
Maar goed, het meeste heb ik leesbaar kunnen bewaren! Gelukkig maar!

woensdag 2 oktober 2013

Kinderboekenweek , schoolbieb.....

afb.morguefile.com

Vanochtend was er de opening van de kinderboekenweek bij ons op school. Bijna alle kinderen liepen in hun sporttenue's op school. En natuurlijk werd er geopend met een "wedstrijd" door twee leerkrachten en hun teams (alle kinderen van school). Na een spetterende opening op "we zijn klaar voor de start" gingen de teams de strijd aan. De kinderen genoten én nu maar hopen dat ze ook gaan lezen met alle extra activiteiten rondom lezen op school!



Vanmiddag was ik met mijn collega-biebmoeder uitgenodigd voor een overleg met de bieb en basisscholen. Leuk om op een andere school ook even te zien hoe zij hun bieb gestalte geven.
En interessant om allerlei feitjes te horen over het leesniveau van kinderen en wat we daaraan kunnen doen. Wij gaan meedoen met "de bibliotheek op school" en ik ben benieuwd wat we allemaal gaan meemaken....
afb.morguefile.com

Nu we zo bezig zijn met de kinderboeken....ik heb jaren geleden al eens de cursus Kinderboeken schrijven gedaan.
Misschien moet ik daar maar weer eens mee aan de slag gaan: een kinderboek! Mmmm, daar ga ik eens even rustig over na denken  :-)

dinsdag 1 oktober 2013

Verbaasd! en mijn schrijfvorderingen

Zit ik hier net te vertellen dat mijn tante een groot voorbeeld voor me is: kom ik stom toevallig via google een artikel tegen over mijn tante bij het Nederlands fotomuseum!
Er staan een aantal foto's van haar op die genomen zijn in de veertiger jaren. Nieuwsgierig bekeken of er bekenden op stonden, toevallig. Maar ja, ik ben er zelf een uit de jaren zestig, dus geen flauw idee.
Wist wel dat ze aan de kleinkunstacademie oid had gestudeerd maar dat ze dus ook "bekend"zou zijn bij zo'n museum. Nee, dat wist ik dus echt niet.
Kan helaas de foto's niet kopiëren, dus kan ze hier niet laten zien.
Ik begreep dat een kopie wel te koop is.

Op dit moment ben ik bezig met een verhaaltje over een winterse nacht....hoop hem morgen te kunnen laten lezen. Hoewel...morgen staat bol van activiteiten. En vanavond heb ik nog een ouderavond.

Morgen staat trouwens toch in het teken van de boeken:
's Ochtends word ik op school verwacht om foto's te maken (haha, nee, ik ben niet zo goed als mijn tante....ik ben maar de hulpouder die de foto's verzorgt voor school) van de opening van de kinderboekenweek. En 's middags weer op school overleg met de plaatselijke bieb over een samenwerking. Omdat ik samen met een andere moeder de bieb op school coördineren mogen wij daar ook bij zijn.
Dus goed, misschien geen tijd om te schrijven maar BOEKEN zijn in ieder geval wel hét onderwerp!

maandag 30 september 2013

Liebster award gekregen.....

En dan krijg je het berichtje dat je de liebsteraward "in ontvangst"mag nemen. Leuk, op zich, maar dat zet je ook weer even aan het werk! Had er eerlijk gezegd geen flauw idee van wat het was.
Van Anita kreeg ik hem en ik heb geprobeerd mooie (?) antwoorden te geven!
Die laat ik eerst maar even" zien:"
1.Wat doe je in het dagelijks leven?
Ik ben vooral huismoedertje aan het spelen. Bij de oudste ben ik heel bewust gestopt met werken.
Inmiddels zijn we 19 jaar verder. Ik heb in de tussentijd wel freelancewerk gedaan sinds de jongste (9) ook naar school gaat. Maar helaas, beide bedrijven besloten er mee te stoppen, dus zit ik nu zonder. Niet dat ik niets te doen heb, want ik doe vrij veel vrijwilligerswerk voor onze kerk, de basisschool, basketbal en een project voor Roemenië. Maar ben wel op zoek naar inkomsten...die aan te passen zijn aan mijn gezinnetje.

2. Welke plek zou je graag eens willen bezoeken? 
Oef, dat zijn er eigenlijk heel veel….Afrika lijkt mij het einde om eens naar toe te gaan. En dan vooral voor een safari. Noorwegen/Zweden zou ik heel graag in de winter willen bezoeken. Stiekem ben ik verzot op winter….met vooral SNEEUW dus.

3. Wie of wat is je grootste inspiratie? 
Allereerst mijn gezin en mijn geloof. Ik geloof in DE LIEFDE van God voor ons én dat wij ook vanuit liefde moeten leven.
Eén van mijn andere voorbeelden was mijn tante. Haar manier van leven boeide mij enorm. Ze was aan de ene kant een stadsmens met vrije, artistieke opvattingen. Ze stond midden tussen de “jeugd” terwijl ze zelf toch echt al ouder was. Aan de andere kant was ze altijd in de tuin aan het werk op haar verbouwde boerderij in Friesland, waar altijd iedereen welkom was. En groente at je uiteraard onbespoten enz. Prachtig mens! En ja, eigenlijk wilde ik heel erg graag op haar lijken…..

4. Waarom ben je een weblog gestart? 
Omdat ik schrijven leuk vind, de computer ook en ook wel een beetje in de hoop er iets mee te kunnen bereiken op financieel gebied….maar dat zal wel niet zo snel gaan lukken, denk ik ;-)
Maar vooral hoop ik met mijn schrijversblog een beetje een stok achter de deur te hebben voor mezelf om met schrijven bezig te zijn…..

5. Wat is je grootste trots in je leven? 
Daar ben ik absoluut niet origineel in: mijn gezinnetje natuurlijk. Ik heb een heerlijk jongensgezin, waar ik supertrots op ben!

6. Waarvan geniet jij het meest? 
Lekker op stap gaan met mijn mannen vind ik heerlijk. Waarheen is dan niet eens zo heel erg belangrijk. Struinen langs het strand, even koffie drinken in de stad. Of op de fiets even een ijsje halen…ja, natuurlijk zijn de hele daagjes weg dan leuker..die duren immers langer J

7. Is er iets wat je al heel lang wilt doen maar nog niet van is gekomen? 
Ik zou heel graag weer eens op wintersport gaan zoals we thuis altijd deden. Maar financieel ligt dat nu een beetje boven onze pet….én voor mijn man hoeft het ook niet echt.

8. Waarvoor kunnen ze jou ’s nachts wakker maken? 
Ehm…mijn nachten zijn al niet zo rustig door een moeilijk slapend kind én een snurker naast me….dus als ik slaap wil ik liever blijven slapen, eigenlijk.  Maar als je dan toch echt iets horen wilt, laten we het dan maar op een warme apfelstrudel houden!

9. Op welk zelfgemaakt item ben je het meeste trots? 
Poef….geen flauw idee eigenlijk. Meestal ben ik helemaal niet zo tevreden over mijn zelfgemaakte items…
Ik heb ooit legertruien gebreid voor twee van mijn knullen. Zelf verzonnen. Die vond ik best goed gelukt....zeker als er in het legermuseum ook naar gekeken word :-)

10. Wat vind je echt onwijs irritant? 
Andere mensen HOREN eten…daar kan ik echt niet tegen…..

11.Wat zijn je plannen voor morgen? 
Morgen...eerst zorgen dat de jongsten op tijd naar school gaan. Wat pr-dingen regelen voor de basketbal. 's Avonds naar een ouderavond op de havo. Verder ligt er nog even niks vast. Dus dat zal wel vooral in huis opruimen enzo zijn.



Ik begrijp dat ik nu 11 anderen mag nomineren....nou, daar gaat íe
Ik vind blogs over andere gezinnen altijd wel leuk om te lezen. Waarschijnlijk om het feest der herkenning?
Een bijzonder gezin
Gezinsleven
thuis op het platteland
onderdeknotwilg
Huis Tjokvol
Niet over het gezinsleven, maar wel over opvoeden: Thea van Galen
In het kader van het schrijven de boekenblogs:
Boeken proeven
Boekenblog

En de creatieve blogs.
isinterieurstyling

Maar ook de "goededoelenblogs"
Poekie Knuffels voor zieke kinderen maken....
Aankleedpopje  Hier word een leuk project besproken voor te vroeg geboren kindjes in Zweden


Tja en dan nog mijn 11 vragen. Kan me er lekker makkelijk vanaf maken met dezelfde vragen....maar laat ik eens origineel zijn..

Vragen:
1. Wie is de persoon achter de blog?
2. Wat is je favoriete bezigheid naast bloggen?
3. Welk goede doel zou je willen promoten?
4. Wat is je favoriete vakantieland en waarom?
5. Hoe lang blog je al?
6. Wat hoop je over tien jaar bereikt te hebben?
7.  Hoeveel volgers zou je leuk vinden om te hebben?
8.  Welke tips kan je anderen geven om volgers te vinden?
9.  Heb je nog meer blogs?
10. Hoeveel tijd ben je kwijt met bloggen per dag?
11. Wat zou je graag eens tegen je oude schooljuf/meester willen zeggen?

Voor de uiverkorenen: je mag deze vragen beantwoorden, zelf 11 nieuwe vragen verzinnen en deze aan 11 andere blogs "uitreiken"! Natuurlijk ben je niets verplicht.....

Succes!








zaterdag 28 september 2013

Ja, zo wil ik het ook....

Ik was deze zomer op zoek naar leesboeken om mee te nemen met vakantie. En daarbij stuitte ik op een serie van Tricia Goyer. Over de Spaanse burgeroorlog. Eerlijk gezegd wist ik daar weinig vanaf. Maar het leek me wel interessant. Het zijn de Spaanse kronieken. Over oorlog, liefde, verraad enz.

Wauw, in één week vakantie , boordevol activiteit , las ik toch bijna twee boeken uit!
Ze schrijft precies zoals ik zou willen. Met gevoel, niet te "verheven" maar in gewone taal. Een boek wat je pakt en lekker leest maar wél met inhoud!

Eenmaal thuis ging het lezen wat minder snel. Maar boek drie schiet ook al aardig op en een boek van dezelfde schrijfster over de tweede wereldoorlog ligt ook al klaar....

Maar ja....leuk dat lezen, nu ook nog eens zelf aan de slag met míjn verhaal. In grote lijnen in mijn hoofd, maar ja, als je gelezen wilt worden zal het toch echt niet alleen in mijn hoofd moeten bestaan....
Dus hoop ik komende week weer te gaan zitten en toch met mijn verhaal aan de slag te gaan. Hou jullie op de hoogte!

woensdag 25 september 2013

Eindelijk mijn droom waarmaken?

Zoals gezegd, ik "droom"al jaren van een boek van mijn hand in de boekwinkel...maar het lukt me nooit om mijn vele ideeën op papier te krijgen. Ik heb geen gebrek aan inspiratie. Ik heb eerder teveel inspiratie. Waardoor mijn huidige projecten blijven liggen omdat ik een nieuw idee véél leuker vind...
Tja, om een lang verhaal kort te maken: ik begin aan van alles, maar er komt niks af. Ja, korte verhalen zo af en toe. Maar niet de echte boek-verhalen. Mappen vol met ideeën, researchwerk e.d. maar daar heb je niks aan als je er vervolgens niet mee doorgaat....
Dus wordt het tijd om er iets aan te gaan doen!
Ik heb me nu serieus voorgenomen om met één idee door te gaan. Om er écht mee aan de slag te gaan en niet ergens halfwas. Om elke dag in ieder geval iets te schrijven van mijn verhaal. Schrijven en niet alleen maar research doen. Schrijven en er even echt de tijd voor te nemen. Schrijven en blijven schrijven....
Of het gaat lukken...tja, dat kan ik je later pas vertellen natuurlijk.
Maar ja, hoe moet ik zoiets nou eens grondig aanpakken. Ik kan moeilijk mijn fantasie een halt toestoppen. Zou niet weten hoe...en dat kan ook niet. Want diezelfde fantasie heb ik toch ook nodig bij het schrijven van het verhaal....
Dus : schop onder mijn kont en dóórgaan!
De goede wil is er....nu nog de uitvoer ervan!
Eén van de stokken achter de deur: mijn blog. Ik wil hier mijn vorderingen bijhouden.
Dus ....we zullen zien!
Hello to my own book..... (?)

donderdag 19 september 2013

Geloven in haar dromen..

Ze was nog klein toen ze al dapper haar woordjes typte op de typemachine van haar vader. Parmantig zat ze aan zijn bureau en voelde zich een hele piet. Soms was het een gevecht met die rare dingen die dan weer bleven hangen, waardoor letters niet of met veel teveel inkt op het papier terecht kwamen. Of dan was het lint weer "op"en moest ze wachten tot vader tijd had om het te vervangen.
Maar de kleine meid gaf niet op. De woorden moesten op papier. Ze wilde schrijven. Schrijven over van alles en nog wat. Een krantje schrijven over de familie, die ze aan alle gezinsleden uitdeelde. En trots zijn als andere mensen het hadden gelezen en erover begonnen....

Eenmaal ouder vond ze een schrijfmaatje op school. Terwijl leerkrachten voor de klas hun verhalen vertelden, vertelden de meiden hun eigen verhalen op hun papier. Opstellen waren geen ramp, maar juist een uitdaging. En in de pauzes lazen de vriendinnen elkaars verhalen...maar school gaat over en het contact verwaterde. Maar de grotere meid gaf niet op. Ze bleef schrijven over jongeren die worstelden met liefdesverdriet en schoolrampen. Maar er was niemand aan wie ze het liet lezen....

Toen het allemaal onrustig werd in haar leven schreef ze schriften vol. Papier was geduldig en de woorden vloeiden makkelijker uit haar pen dan uit haar mond. Opgroeien gaat nu eenmaal niet altijd over rozen....
Maar de jong volwassene gaf niet op. Ze groeide op tot een gelukkige vrouw en bleef stiekem schrijven. Soms over zichzelf maar vooral verhalen over mensen, die worstelden met zich zelf. Maar nee, laten lezen...tja, dat was wel haar droom. Een droom om ooit als schrijfster door het leven te gaan....

Ze belandde in redacties van verenigingen en schreef artikelen, verslagen en wat al niet meer. Ze werd gelezen! En kreeg regelmatig leuke reacties! De vrouw schrijft dus verder.
Niet alleen op papier want ze is teruggekeerd naar het toetsenbord. Er is geen inktlint meer nodig. Geen letters die te overvloedig met inkt rondgestrooid hebben. Geen papier wat blijft hangen. Geen rare doorhalingen meer omdat er toch iets fout geschreven wordt. Het is niet meer nodig om alles tien keer over te typen omdat tien mensen dit verhaal willen lezen. En gelezen worden....ja hoor, dat kan nu lekker anoniem. En dus schrijft ze weer verder, meer en meer. En eens...eens hoopt ze toch echt als schrijfster aangesproken te worden!