donderdag 30 oktober 2014

Supermarktleed

Iedere ochtend hetzelfde ritueel. Kinderen naar school en meteen door naar de supermarkt die zegt de goedkoopste te zijn. Met een beetje geluk draai ik de parkeerplaats op, waar anderen een poging doen om eraf te komen. Regendruppeltjes of iets wat daar voor door gaat, maken mijn voorruit vochtig. Toch zie ik nog altijd de geërgerde blik van de chauffeur die even op mij moet wachten....Even, heel even maar, heb ik de neiging om boos terug te kijken, maar ik besluit de wijste te zijn. Alsof ik niets door heb parkeer ik rustig in en kan de haastige man eindelijk achter me langs....

Zeulend met een aantal tassen poog ik nog een beetje droog bij de winkelkarren te komen. Het is blijkbaar druk...want er staat welgeteld nog 1 karretje! Poef, heb ik even geluk! Muntje erin en hoppa, ik kan eindelijk die leuke winkel in....niet dus! Hoe ik ook trek, het karretje weigert! Ik krijg met geen mogelijkheid het slotje (of hoe je dat ook noemen mag) uit het karretje. Daar sta ik dan. Wat nu? Geen sterke mannen in de buurt die met grof geweld het ding eruit kunnen trekken? Natuurlijk krijg ik ook het muntje er niet meer uit...en trouwens: er is ook geen andere kar! Sh.....ik ram boos een keer op het hele geval ...adem nog eens diep in....
"Kan ik u helpen?" Een winkelmedewerker staat inmiddels achter me, met een grote rij karren! Voordat ik iets kan zeggen, mompelt hij vriendelijk verder: "Die kar kan niet los, mevrouw. Al jaren niet meer....neem maar een karretje van mij!" Wát...maar...en mijn  muntje dan? Waarom staat dat stomme ding dan hier zo te staan? Ik wil net mijn  mond opentrekken als hij verder gaat:
"Weet u, eigenlijk is het ding alleen bedoeld om deze eraan vast te zetten!"
"Misschien handig om dan het gat af te plakken voor een muntje, ofzo?" gooi ik er wat schaapachtig uit. De jongen knikt. En zonder veel moeite trekt hij het muntje er weer uit voor me (bloos) en duwt het in een andere kar. Na een klungelig bedankje loop ik dan eindelijk de supermarkt in.....

Natuurlijk blijken alle medewerkers vandaag opgetrommeld om vooral overal vakken te gaan vullen....mensen lief. In ieder pad staan minstens twee van die grote gevaartes vol met dozen. En nog hinderlijker: overal zitten, staan, buigen medewerkers. Bij bijna alles wat je pakken wilt moet je vragen of je er even bij mag.

Ondertussen behoorlijk geïrriteerd en smachtend naar een kopje koffie die de krenterige bazen in deze supermarkt ook al niet aanbieden, loop  ik naar de kassa. Zo, dat is even fijn. Eindelijk geluk op deze druilerige morgen. Ik vind een kassa met maar één keurige dame voor me. Goedgemutst begin ik mijn spullen op de band te zetten. De kassamedewerkster kijkt me vreemd aan. Het lijkt wel of ze iets duidelijk wil maken. Ik ken haar wel. Ze zit hier al jaren. Wat verbaasd kijk ik haar aan.
Maar nog voordat ze iets heeft kunnen zeggen, eist de dame even haar aandacht op.
"U bent wel nog met mij bezig hoor! Kijk, ik heb een statiegeldbonnetje. Ik wil zo nog even geld pinnen!" Haar bekakte stem is koud, onaardig. De kassière knikt...en kijkt me wat onbeholpen aan. Ik lach haar even bemoedigend toe. Wat een tuthola zeg, die klant voor me!

Tien minuten later...de dame voor me heeft eindelijk haar bomvolle kar ingeladen. Uiteraard alles keurig gerangschikt in een stuk of vijf tassen. Uiteraard heeft ze niet alvast betaald zodat de kassière (en ik!) verder konden. Welnee, zíj was immers aan de beurt! Lekker puh!
Als ze eindelijk is vertrokken, zucht de vrouw bij de kassa even diep.
"Ik wilde je al waarschuwen.....zo gaat het nou altijd..."
"O, bedoelde je dat!" Ondertussen behoorlijk kriegel moet ik toch even lachen.
"Wat een mens...u bent wel nog met mij bezig..."stamel ik zacht om niet de achterbuurvrouw mee te laten genieten. We kijken elkaar aan en beginnen als schoolmeisjes te grinniken....
"Nu nog koffie erbij en dan is het best gezellig hier!" De filiaalhouder loopt langs....ik schrik een beetje. Het was niet de bedoeling om de kassière in moeilijkheden te brengen...Maar ik zie de grijns op zijn gezicht en dus neem ik de kans waar:
"Tja, ik denk dat ik volgende keer maar naar de Albert Hein ga...daar hébben ze tenminste koffie!"
De man, ondertussen doorlopend, kijkt even beduusd achterom. Zie ik het goed, wordt hij rood?
Een lachsalvo van onze kant volgt....en met een vrolijk gevoel stap ik de winkel uit...wie had dat nog verwacht!

woensdag 29 oktober 2014

Schrijven als hobby...of als werk?

Schrijven is voor mij vooral hobby. Natuurlijk lijkt het me heerlijk om te mogen schrijven voor werk....maar ja, dat is niet zo makkelijk zoals bekend. Geld verdienen met boeken is al moeilijk
genoeg. Natuurlijk zijn er andere manieren om geld te verdienen met schrijven dan met boeken. Zo kan je teksten schrijven voor diverse informatiesites zoals info.nu bijvoorbeeld. Of plazilla. Maar ook teksten schrijven op verzoek van bedrijven....dan gaat het dus vooral om seo.

Heb het ook geprobeerd maar moet bekennen: dat is iets heel anders. Voor mij is schrijven toch vooral leuk vanwege de fantasie...je eigen ideeën, Je eigen hersentjes die mogen kraken op jouw manier...en niet verplicht 5 keer de naam van het bedrijf in een tekstje van vijftig woorden moeten plakken.

Tja....dan zal schrijven voorlopig nog wel vooral hobby blijven. Maar ach: misschien ook wel zo leuk! Zo blijft het tenminste een leuke passie en geen MOETEN!

dinsdag 7 oktober 2014

Gevangen in verhalen....

Ze liep op haar gemak wat te dwalen door straten en steegjes. Ze zag het oude mannetje die kromgebogen door het smalle straatje schuifelde. Hij knikte even vriendelijk tegen haar en spuugde even op de grond. Een klein meisje op haar stepje raasde langs het mannetje heen. Even, heel even maar, veranderde het mannetje in een boosaardig monster....
Een verhaal spon zijn draden in haar hoofd...een verhaal over een meisje die als enige wist dat de buurman een alien was.....
Ze liep verder het centrum in en zag de dakloze zijn krantje aan de man brengen. Eenzaamheid overviel  haar....en ze zag inwendig hoe een mooie man door problemen veranderde in een zwerver die door niemand meer herkend werd. Ook niet door het meisje wat hem ooit had aanbeden....
Op weg naar een lekkere lunch bij een la place, hoorde ze de muziek. Ze hoorde flarden van een tekst "we're coming from far....." en "places we once left behind".....Een wazig beeld van een verdreven volk maakte zich van haar meester.....


Die "zij" zou ik kunnen zijn. Gevangen in verhalen...anders kan ik het niet noemen. Erg? Welnee...maar wel jammer dat die verhalen niet meteen op papier staan :-p

vrijdag 3 oktober 2014

Dromen....

Als dromen konden praten
Zouden ze dan waarheid zijn?
Als dromen zouden lachen
Deden ze dan toch soms pijn?

Als dromen verder zweefden
Zachtjes door de dag
En iedere avond stil
Weer in je bedje lag

Was dat dan je tweede leven?
Een leven in geheim?
Zou je dan jezelf
Of toch die ander zijn?

Als dromen konden praten
Wat werd er dan verteld?
En wat is dan de waarheid
Die als de waarheid telt?

Dromen zijn bedrog
Dat wordt ze toegeschreven
Maar wat als deze dromen
Stiekem toch wél leven?

donderdag 2 oktober 2014

Schrijfvakantie...

Het zijn vaak schildervakanties, waarover je dingen ziet op tv. Maar jawel, ze bestaan ook: schrijfvakanties!
Ik heb een kennisje die ik eigenlijk alleen nog maar via facebook "spreek". Zij bleek het schrijven ontdekt te hebben en is heerlijk op zo'n vakantie geweest...
Nu wil ik helemaal niet op vakantie zonder mijn gezinnetje. Dus ga ik niet "solliciteren" naar zo'n vakantie....toch ben ik wel nieuwsgierig naar hoe zoiets nou werkt.
Werk je dan aan je eigen werk? (wat mezelf het fijnste lijkt) Of krijg je allerhande schrijfopdrachten?
Werk je buiten, binnen, met elkaar, alleen....
Uiteraard zullen daar enorm veel verschillende varianten in zitten.
Wat mij heerlijk lijkt is om ergens buiten in de heuvels van eh...Toscane ofzo (die schrijfvakanties bestaan hoorde ik) zelf je ding te mogen doen. Geen verder gezeur. Maar wel de kans over je verhaal te praten, een klankbord te hebben als je dat even nodig hebt...
Of soms lijkt het me ook heerlijk om in stilte te werken in een klooster, ofzo....


Stom natuurlijk, want gisteren schreef ik nog over mijn ontdekking. Dus die stilte moet ik misschien wel gewoon vergeten en ergens in Amsterdam op een woonboot in de grachten gaan zitten.....want een beetje nostalgie kan geen kwaad ;-)
Hmm, bestaat zoiets? Dan kan ik er een daagje van maken....of ik sleep gewoon mijn gezin mee, dat kan ook natuurlijk.....

woensdag 1 oktober 2014

Inspiratie opdoen...juist als je het niet verwacht!

Ik liep er eigenlijk helemaal niet om inspiratie op te doen. Ik wilde gewoon even lekker struinen. Even niks, even heerlijk foto's maken van de gewone dingen. Even in de stad zijn en me verbazen hoeveel er was veranderd nadat ik daar op school had gezeten. Even lekker een bakkie doen. Even geen wasmachine die staat te ratelen, verplichtingen die roepen dat je daarvoor nú achter de computer moet, een telefoon die vindt dat hij moet rinkelen (voor zover die dat tegenwoordig nog doet...een deuntje spelen is beter verwoord) ...even gewoon me verbazen en vermaken in een stad waar ik me altijd bedenk dat ik er niet zou willen wonen....

Maar opeens was het anders. Opeens zag ik een mooi verhaal voor me. Opeens bedacht ik me dat het hier een heerlijke plek zou zijn om te schrijven...schrijven, tja, wat is dat toch? Ik had me net een dag of twee (één?) ervoor bedacht even niet met schrijven bezig te zijn omdat het simpelweg alleen maar energie vreet en er toch niks uit handen komt (tja...soms denk je rare dingen ;-)  ) Maar blijkbaar lukt het niet. Blijkbaar heb ik toch meer schrijversbloed dan ik dacht. En dus had ik géén boekje bij me om even lekker in te gaan schrijven terwijl ik daar op een terrasje in het zonnetje zat en er een prachtig verhaal in me opkwam. En dus prentte ik het in mijn hoofd en bedacht me dat ik gewoon wél moet schrijven.....

Wat is dat toch? Als ik er speciaal op uit ga, er speciaal voor ga zitten, dan bedenk ik me dat het niets wordt....en nu, zomaar uit het niets, komt het boven drijven....komt die kriebel....
Ook valt het me op dat tussen de mensen of nu dus in de stad me inspireert....terwijl ik helemaal geen stadsmens ben. Of juist daarom, misschien dan wel?

Ik ben vorig jaar een stuk wezen fietsen. Had een mooi plekje aan het water (zo'n tafel met van die banken eraan stond er, ideaal om te gaan zitten dus). Maar schrijven? Welnee, dat lukte eigenlijk helemaal niet. Terwijl middenin een kinderparadijs de "vonken"er vanaf vlogen...
Moet ik er dan toch niet bewust voor gaan zitten, ofzo? Tja.....maar soms plan ik zo graag een schrijfsessie....alleen is de voorpret vaak productiever dan de sessie zelf.....

Hoe is dat bij jullie? Plannen jullie weleens een middagje schrijven ofzo? En werkt dat dan ook?