donderdag 30 oktober 2014

Supermarktleed

Iedere ochtend hetzelfde ritueel. Kinderen naar school en meteen door naar de supermarkt die zegt de goedkoopste te zijn. Met een beetje geluk draai ik de parkeerplaats op, waar anderen een poging doen om eraf te komen. Regendruppeltjes of iets wat daar voor door gaat, maken mijn voorruit vochtig. Toch zie ik nog altijd de geërgerde blik van de chauffeur die even op mij moet wachten....Even, heel even maar, heb ik de neiging om boos terug te kijken, maar ik besluit de wijste te zijn. Alsof ik niets door heb parkeer ik rustig in en kan de haastige man eindelijk achter me langs....

Zeulend met een aantal tassen poog ik nog een beetje droog bij de winkelkarren te komen. Het is blijkbaar druk...want er staat welgeteld nog 1 karretje! Poef, heb ik even geluk! Muntje erin en hoppa, ik kan eindelijk die leuke winkel in....niet dus! Hoe ik ook trek, het karretje weigert! Ik krijg met geen mogelijkheid het slotje (of hoe je dat ook noemen mag) uit het karretje. Daar sta ik dan. Wat nu? Geen sterke mannen in de buurt die met grof geweld het ding eruit kunnen trekken? Natuurlijk krijg ik ook het muntje er niet meer uit...en trouwens: er is ook geen andere kar! Sh.....ik ram boos een keer op het hele geval ...adem nog eens diep in....
"Kan ik u helpen?" Een winkelmedewerker staat inmiddels achter me, met een grote rij karren! Voordat ik iets kan zeggen, mompelt hij vriendelijk verder: "Die kar kan niet los, mevrouw. Al jaren niet meer....neem maar een karretje van mij!" Wát...maar...en mijn  muntje dan? Waarom staat dat stomme ding dan hier zo te staan? Ik wil net mijn  mond opentrekken als hij verder gaat:
"Weet u, eigenlijk is het ding alleen bedoeld om deze eraan vast te zetten!"
"Misschien handig om dan het gat af te plakken voor een muntje, ofzo?" gooi ik er wat schaapachtig uit. De jongen knikt. En zonder veel moeite trekt hij het muntje er weer uit voor me (bloos) en duwt het in een andere kar. Na een klungelig bedankje loop ik dan eindelijk de supermarkt in.....

Natuurlijk blijken alle medewerkers vandaag opgetrommeld om vooral overal vakken te gaan vullen....mensen lief. In ieder pad staan minstens twee van die grote gevaartes vol met dozen. En nog hinderlijker: overal zitten, staan, buigen medewerkers. Bij bijna alles wat je pakken wilt moet je vragen of je er even bij mag.

Ondertussen behoorlijk geïrriteerd en smachtend naar een kopje koffie die de krenterige bazen in deze supermarkt ook al niet aanbieden, loop  ik naar de kassa. Zo, dat is even fijn. Eindelijk geluk op deze druilerige morgen. Ik vind een kassa met maar één keurige dame voor me. Goedgemutst begin ik mijn spullen op de band te zetten. De kassamedewerkster kijkt me vreemd aan. Het lijkt wel of ze iets duidelijk wil maken. Ik ken haar wel. Ze zit hier al jaren. Wat verbaasd kijk ik haar aan.
Maar nog voordat ze iets heeft kunnen zeggen, eist de dame even haar aandacht op.
"U bent wel nog met mij bezig hoor! Kijk, ik heb een statiegeldbonnetje. Ik wil zo nog even geld pinnen!" Haar bekakte stem is koud, onaardig. De kassière knikt...en kijkt me wat onbeholpen aan. Ik lach haar even bemoedigend toe. Wat een tuthola zeg, die klant voor me!

Tien minuten later...de dame voor me heeft eindelijk haar bomvolle kar ingeladen. Uiteraard alles keurig gerangschikt in een stuk of vijf tassen. Uiteraard heeft ze niet alvast betaald zodat de kassière (en ik!) verder konden. Welnee, zíj was immers aan de beurt! Lekker puh!
Als ze eindelijk is vertrokken, zucht de vrouw bij de kassa even diep.
"Ik wilde je al waarschuwen.....zo gaat het nou altijd..."
"O, bedoelde je dat!" Ondertussen behoorlijk kriegel moet ik toch even lachen.
"Wat een mens...u bent wel nog met mij bezig..."stamel ik zacht om niet de achterbuurvrouw mee te laten genieten. We kijken elkaar aan en beginnen als schoolmeisjes te grinniken....
"Nu nog koffie erbij en dan is het best gezellig hier!" De filiaalhouder loopt langs....ik schrik een beetje. Het was niet de bedoeling om de kassière in moeilijkheden te brengen...Maar ik zie de grijns op zijn gezicht en dus neem ik de kans waar:
"Tja, ik denk dat ik volgende keer maar naar de Albert Hein ga...daar hébben ze tenminste koffie!"
De man, ondertussen doorlopend, kijkt even beduusd achterom. Zie ik het goed, wordt hij rood?
Een lachsalvo van onze kant volgt....en met een vrolijk gevoel stap ik de winkel uit...wie had dat nog verwacht!

1 opmerking: