vrijdag 27 maart 2015

Mijn verhaal: stukje twee

Steegje in Leiden
Deze week natuurlijk geschreven aan mijn verhaal. Ik wilde graag een bezoekje brengen aan Leiden, om sfeertje te proeven, maar dat ging helaas niet lukken. Dus bij deze dan nog  maar een stukje...het eerste stukje kan je hier lezen!


Er zal toch niks gebeurd zijn? De schrik slaat me even om mijn hart maar ik spreek mezelf streng toe. Weet je nog: niet altijd gelijk uitgaan van het ergste!
Ik zak neer op mijn bed. Voor even. Dan sta ik weer op. Te rusteloos om te blijven liggen. Waar blijft hij nou toch?

“Wieke?” De stem achter de deur laat me schrikken. Even weet ik niet wat ik nu moet doen. Maar dat maakt niks uit. De deur opent toch wel….privacy is hier niet echt aanwezig. Helaas.
‘Je bent er dus nog.” Max, de verpleger, staat voor me. Met zijn vriendelijke grijns en doordringende ogen. Maar dat geeft niet. Niet bij Max, die overduidelijk hart heeft voor zijn “schaapjes”, zoals hij ons altijd lachend noemt. Patiënten, bewoners, cliënten, we krijgen van alles over ons heen. Maar ‘schaapjes’ klinkt een stuk leuker, niet waar?
“Je zou toch weggaan?”
Ik knik. En zucht. Max ziet het. Max wel, die ziet alles.
“Gaat het niet door?”
Ik haal mijn schouders op. Waarom spreekt hij de woorden uit waar ik bang voor ben?
“Kom gezellig even beneden wat drinken dan!” Hij houdt uitnodigend de deur open. Waarom zou ik?
Maar Max staat erop.
“Kom nou maar. Hier staan wachten schiet je niks mee op. En anders zit jij hier alleen en ik alleen beneden.”Bij de laatste woorden zet hij een zielig stemmetje op. Ik kan er niks aan doen. Ik lach. Zoals Max me altijd laat lachen. Max wel….
Met enige tegenzin loop ik mee. Ik neem wel mijn jas en tas mee, zodat ik meteen met mijn broer mee kan als hij toch nog komt.
De trap, vlakbij mijn kamer, komt direct uit in het woongedeelte van onze groep. Normaal een grote huiskamer vol met koffie slurpende mensen…Liters koffie gaan er hier door. Maar ja, wat moet je anders doen? Drank is verboden, roken ook (binnen tenminste) en al die bakken thee komen na een uurtje ook je neus wel weer uit.
Max loopt direct naar de koffiepot en schenkt ons in. Hij zit inderdaad alleen, zie ik.
“Is echt iedereen weg?’ vraag ik zacht. Max knikt. Zijn observerende ogen onderzoeken mijn gezicht. Op zoek naar mijn emoties. Maar ik weiger. Ik weiger om mijn verlatenheid te laten zien. Zelfs aan Max. Dit keer gaat het ook hem niks aan. Maar ja, Max zou Max niet zijn als hij zich niet laat afschepen. Hij gaat zitten en trekt de stoel naast hem naar achteren. Hij weet dat ik beter praat als ik hem niet aan hoef te kijken.
“Het is Kerst , Wiek.” Waarom klinkt zelfs zijn stem zo kwetsbaar?
“Dus?”
Zijn zucht klinkt. Zacht maar in deze ongewone stilte absoluut hoorbaar.
“Dat zijn familiedagen….”
Ik schrik van zijn stem. Voelt hij zich nu rot voor of om mij? Of is hij boos omdat hij, door mij, niet bij zijn familie kan zijn?

“Sorry dat ik er nog ben…”aarzel ik.

vrijdag 20 maart 2015

Mijn boek: wat heb ik uitgespookt deze week....

Op pinterest heb ik een moodboard gemaakt voor mijn verhaal. Ik kwam zelfs nog op nieuwe ideeën.....waar pinterest al niet goed voor is! Meekijken? Mag hoor: hier is hij te vinden
Leiden, waar het verhaal o.a. afspeelt

De uitwerking van het verhaal zit nog vooral in mijn brein te sluimeren. Omdat ik steeds mooiere plannen krijg om het verhaal spannend te krijgen, "durf" ik nog niet teveel vast te leggen. Ik denk nog even lekker door...Kan uiteraard ook als het wel op papier staat. Maar zover ben ik dus nog even niet gekomen....

Tot ik op het idee kwam om eens te gaan brainstormen met mezelf .....Ik schreef de hoofdpersonen op en gaf met pijltjes en wolkjes relaties, feiten, handelingen e.d. aan.

Wauw, wat werkt dat super. Ik kwam zo op nog meer ideeën, conclusies, combinaties enz, enz.
Hé, zo ga ik ieder hoofdstuk maar eens uitwerken.......

vrijdag 13 maart 2015

Mijn verhaal: hier een klein stukje

Deze week heb ik geschreven en wat "mood"verzamelt op pinterest.
De personages Wieke, haar broer Hans en verpleger Max heb ik enigszins in mijn hoofd zitten.
Hierbij mijn voorlopige begin van mijn "boek". Dus lees maar even mee:

afb. Morguefile
De stilte is mijn vriend niet. Nooit geweest ook, trouwens. Hoewel lawaai me soms het toilet in jaagt om even tot rust te komen. Dat dan weer wel. Maar stilte, echte stilte, die maakt me gek. Al heb ik nooit begrepen waarom. Ik loop heen en weer in mijn kleine kamertje. Wanneer komt hij nou? Ik word echt gek van die stilte hier in dit gekkenhuis. Blijkbaar zijn alle bewoners inmiddels vertrokken naar hun families en ben ik alleen over gebleven. Familie…laat me niet lachen! Familie is om door verlaten te worden….dat is mijn ervaring! Voor zeker de honderdste keer kijk ik uit het raam die uitzicht biedt op het oude statige gebouw. Het gebouw waar ooit het gesticht in huisde. Inmiddels omgedoopt tot psychiatrisch kliniek. Wat misschien een stukje vriendelijker klinkt maar als mensen weten dat je hier woont ben je al afgeschreven. Dan deug je niet, dan ben je gek!
Gelukkig biedt mijn raam ook uitzicht op het laantje waarover de bezoekers naar het tehuis toe komen rijden. De nieuwe aanbouw, waarin tegenwoordig de bewoners hun leefruimte hebben, is aan de oude inrichting gebouwd. Eerlijk gezegd vind ik het geen gezicht. Een oud, wit, statig gebouw met een modern hoekerig aanhangsel….Komt hij nou al?
Maar het laantje blijft leeg. Geen auto’s van bezoekers, geen bewoners die een wandelingetje maken. Wat een leegte, wat een stilte….

Ik kijk naar mijn klokje. Het tikt langzaam verder. Het zachte getik is in deze stilte akelig duidelijk aanwezig en tegelijkertijd het enige wat ik hoor. Hij had hier allang  moeten zijn….mijn broer. De enige die nog naar me omkijkt. Ik vraag me af waarom hij niet komt. Hij zal toch wel komen? Dat had hij immers beloofd! Misschien is er iets tussen gekomen? Ik schud mijn hoofd. Dat had hij me echt wel laten weten! Voor de zekerheid pak ik mijn mobieltje. Maar ik zie niks. Geen knipperend lichtje dat er een berichtje is. Geen envelopje boven in het schermpje. Ik check toch nog maar even extra de berichten met zijn naam. Maar de nieuwste is van twee dagen geleden waarin hij me vertelt dat hij me ophaalt….



dinsdag 10 maart 2015

Boeken van vroeger

Rozemarijntjeendeoudejuffrouw
afb. geplukt van boekenvanvroeger.nl
Vandaag een overleg gehad op school met mijn bieb-collega's. Discussies over welke boeken wel of niet in de bieb op school thuis horen. En uiteraard ook waarom dan eventueel niet....
Het gaat dan uiteraard om de boeken van nu.

Populaire boeken zijn vooral Geronimo Stilton, leven van een looser, dagboek van een muts....

In de ban van het kinderboek thuis nog eens gaan snuffelen op internet naar kinderboeken. En toen kwam ik deze site tegen. Even een keer geen boeken van nu, maar juist van vroeger! Wat leuk! Ik herken er zeker het één en ander. Zo had ik alle Rozemarijntjes, bijna alle Jip en Janneke's en o, ja, mijn favoriete boek Lawines razen heb ik nu in bezit......Uit de schoolbieb, na sanering. Dezeelfde schoolbieb als waar ik op school gezeten heb. Zou het echt nog hetzelfde exemplaar zijn?

Wat lazen jullie vroeger?

zaterdag 7 maart 2015

Welke stijl spreekt me aan?

Eén van de grote vragen die ik mezelf regelmatig stel is: welk genre spreekt je nou het meeste aan? En dan kom ik toch wel uit op boeken die ik wel graag lees, maar vooral ook graag schrijf. Alleen: het zijn wel altijd emotionele toestanden en soms denk ik weleens: waarom zo zwaar?

En dan zijn we dus weer in dubio. Moet ik niet voor iets luchtigers gaan? Een gezellige chicklit, een kinderboek, een.....maar ik merk dat het passionele schrijven dan toch anders is.

Dus: waar gaan we dan voor? Voor de passie of het luchtige? Hm, lastig. Hoewel: eigenlijk geef ik het antwoord zelf natuurlijk al. Daar waar je passie ligt, gaat je veel beter af! Ja toch?


Mijn idee voor het verhaal wat het nu echt moet gaan worden is dan ook wel bekend. Een moodboard had ik al (nog even privé) en de eerste pagina's zijn allang geschreven de laatste weken....

Dus welkom bij het verhaal van Wieke.
Het verhaal speelt zich vooral af in Leiden en omgeving. Wieke en Hans (broer en zus) zijn de hoofdpersonen, waarbij Wieke is opgenomen wegens een angststoornis (denk ik) en Hans spoorloos verdwenen is.

Het verhaal hoop ik te schrijven als een psychologische thriller (dat lijkt me de beste omschrijving)

Mijn vorderingen zal ik hier weer bij houden!