Mijn verhaal: stukje twee

Steegje in Leiden

Deze week natuurlijk geschreven aan mijn verhaal. Ik wilde graag een bezoekje brengen aan Leiden, om sfeertje te proeven, maar dat ging helaas niet lukken. Dus bij deze dan nog  maar een stukje...het eerste stukje kan je hier lezen!

Er zal toch niks gebeurd zijn? De schrik slaat me even om mijn hart maar ik spreek mezelf streng toe. Weet je nog: niet altijd gelijk uitgaan van het ergste!

Ik zak neer op mijn bed. Voor even. Dan sta ik weer op. Te rusteloos om te blijven liggen. Waar blijft hij nou toch?

“Wieke?” De stem achter de deur laat me schrikken. Even weet ik niet wat ik nu moet doen. Maar dat maakt niks uit. De deur opent toch wel….privacy is hier niet echt aanwezig. Helaas.

‘Je bent er dus nog.” Max, de verpleger, staat voor me. Met zijn vriendelijke grijns en doordringende ogen. Maar dat geeft niet. Niet bij Max, die overduidelijk hart heeft voor zijn “schaapjes”, zoals hij ons altijd lachend noemt. Patiënten, bewoners, cliënten, we krijgen van alles over ons heen. Maar ‘schaapjes’ klinkt een stuk leuker, niet waar?

“Je zou toch weggaan?”

Ik knik. En zucht. Max ziet het. Max wel, die ziet alles.

“Gaat het niet door?”

Ik haal mijn schouders op. Waarom spreekt hij de woorden uit waar ik bang voor ben?

“Kom gezellig even beneden wat drinken dan!” Hij houdt uitnodigend de deur open. Waarom zou ik?

Maar Max staat erop.

“Kom nou maar. Hier staan wachten schiet je niks mee op. En anders zit jij hier alleen en ik alleen beneden.”Bij de laatste woorden zet hij een zielig stemmetje op. Ik kan er niks aan doen. Ik lach. Zoals Max me altijd laat lachen. Max wel….

Met enige tegenzin loop ik mee. Ik neem wel mijn jas en tas mee, zodat ik meteen met mijn broer mee kan als hij toch nog komt.

De trap, vlakbij mijn kamer, komt direct uit in het woongedeelte van onze groep. Normaal een grote huiskamer vol met koffie slurpende mensen…Liters koffie gaan er hier door. Maar ja, wat moet je anders doen? Drank is verboden, roken ook (binnen tenminste) en al die bakken thee komen na een uurtje ook je neus wel weer uit.

Max loopt direct naar de koffiepot en schenkt ons in. Hij zit inderdaad alleen, zie ik.

“Is echt iedereen weg?’ vraag ik zacht. Max knikt. Zijn observerende ogen onderzoeken mijn gezicht. Op zoek naar mijn emoties. Maar ik weiger. Ik weiger om mijn verlatenheid te laten zien. Zelfs aan Max. Dit keer gaat het ook hem niks aan. Maar ja, Max zou Max niet zijn als hij zich niet laat afschepen. Hij gaat zitten en trekt de stoel naast hem naar achteren. Hij weet dat ik beter praat als ik hem niet aan hoef te kijken.

“Het is Kerst , Wiek.” Waarom klinkt zelfs zijn stem zo kwetsbaar?

“Dus?”

Zijn zucht klinkt. Zacht maar in deze ongewone stilte absoluut hoorbaar.

“Dat zijn familiedagen….”

Ik schrik van zijn stem. Voelt hij zich nu rot voor of om mij? Of is hij boos omdat hij, door mij, niet bij zijn familie kan zijn?

“Sorry dat ik er nog ben…”aarzel ik.